1384 (H. 786) yılında Kudüs’te doğdu. Zeyniyye tarikatını Anadolu’ya getiren Osmanlı dönemi âlim ve sûfîsidir. Tam adı Abdüllatîf b. Abdurrahman b. Ahmed b. Ali b. Gânim el-Makdisî el-Ensârî’dir. Tasavvufî terbiyesini Şeyh Zeynüddin Hâfî’nin yanında tamamladıktan sonra onun işaretiyle önce Kudüs’te, ardından Kahire ve Şam’da irşad faaliyetinde bulundu.

İlk Anadolu yolculuğuna 1425 yılı sonrası çıkan Abdüllatîf Kudsî, Bursa üzerinden Edirne’ye kadar gitti. Bursa’da dönemin şeyhülislâmı Molla Fenârî ile görüştü. Anadolu’da üç yıl kaldıktan sonra tekrar Kudüs’e döndü. Aradığı irşad ortamını diğer İslâm beldelerinde bulamayınca 1447’de ikinci defa Anadolu’ya yöneldi ve 1448 yılında Konya’ya yerleşti. Burada Sadreddin Konevî Zâviyesi’nde üç yıl irşad görevinde bulundu. Manevî bir işaret üzerine 1451 senesinde Bursa’ya geldi. Şeyh Vefa’nın da aralarında bulunduğu bir grup müridiyle birlikte halvete girdi. 1452 yılında üç ay süren hastalığının ardından vefat etti. Türbesi günümüzde Bursa’da Zeynîler adı verilen mahallededir.

Abdüllatîf Kudsî’nin çoğunlukla tasavvufa dair kaleme aldığı Tuhfetü Vâhibi’l-Mevâhib, Hâdi’l-Kulûb ilâ Likâi’l-Mahbûb, Keşfü’l-İtikâd fî’r-Reddi alâ Mezhebi’l-İlhâd, el-Vesîle li-Galat Mûzilet, Şifâü’l-Müteellim fî Âdâbi’l-Muallim ve Müteallim, Muktasaru’l-Muhtâc, Kitâbü’l-Emri bi’l-Ma‘rûf isimli eserleri bulunmaktadır.