Lady Dorina Neave, oryantal bir tablo olarak benimsediği Sultan Abdülhamit devri İstanbul’unu kuvvetli kalemi, belgesel hassasiyeti ve gözlem kabiliyetinin de etkisiyle göz alıcı, romantik, büyülü bir sanat eseri olarak yeni baştan resmediyor:

“Artık her şey hazırdı. Öğlen olmasına çok az kalmıştı. Bulutsuz gökyüzünün altında bu oryantal saltanatın muhteşem bir tablosunu oluşturan muazzam kalabalık, derin bir sessizliğe gömülmüştü. Güneş parlıyordu ve sadece badem ağaçlarının esen hafif rüzgârla sallanan çiçeklerinin sesi duyuluyordu. Birden teşrifatçının bağırışıyla sessizlik bozuldu: “Hanların Hanı”, “Fatih”, “Kan İçici”, “Dört Denizin ve Kıtaların Hanı” geliyordu. Sultan’ın arabası yaklaşırken dikkat kesildik ve “Hamidiye Marşı”nın ilham veren nağmeleri eşliğinde bu harika sahnenin kahramanının birliklerin önünden yavaşça geçişini izledik. Bundan daha muhteşem bir manzara olamazdı: Sultan’ın arabasını çeken, altın rengi örtülerle süslenmiş atlar, altınla kaplı uzun yırtmaçlı kolları ve kırmızı ile altın renginde zengince işlenmiş özel kıyafetlerinin içindeki arabacı ve seyis. Araba önümüzden geçerken şaşkınlık içinde bakakaldık. Bu adam, haşmetmeapları Sultan Abdülhamit miydi?”