Zekânın dil üzerindeki tasarrufları ve işlemeleri sonucunda meydana gelen edebî sanatlar, varlıklarını dile, gelişimlerini şair ve ediplere, isimlerini de belâgatçilere borçludur. Edebî sanatların veya dil hünerlerinin isimlendirilmesi işi, yani belâgat ilmi, 14. asırdan 19. asra kadar tekrarcılığın gölgesinde kalmış ve gelişememiştir. Bu kitapta edebî sanatlar konusu, bütüncül bir bakış açısıyla sunulmaya ve geliştirilmeye çalışıldı. Bunun için hem Sekkâkî, Kazvinî ve Vatvat gibi klâsik Arap ve Fars belâgatçilerin hem Ahmedî, Sürurî, İsmail-i Ankaravî, Süleyman Paşa, Ahmed Hamdî, Ahmed Cevdet, Recaizade Mahmud Ekrem, Said Paşa, Mehmed Rifat gibi Türk belâgatçilerin hem de bazı dil bilimci ve Batılı retorikçilerin çalışmalarından yararlanıldı. Edebî sanat örneklerine ürün, onlar için belâgatçiler tarafından yapılan tanımlara da “etiket” nazarıyla bakıldı. Edebî sanatların tanımında ve anlatılmasında etiketlerden ziyade ürünlere dikkat edildi. Böylece hem daha kapsamlı ve daha doğru tanımlar oluşturulmaya çalışıldı hem kimi tartışmalı edebî sanatlar hakkında çözüm üretici küçük tezler sunuldu hem de yeni sanatlar ortaya çıkarıldı. Kitaptaki örnekler, sanatların kolayca anlaşılmasına katkı sağlayacak modern metinlerden ve özellikle divan şiirinden seçildi. Örnek seçiminde Türkçe için “mefahir-i lisan” olarak görülebilecek edebî metinlere öncelik verildi.