Sevgili şair

gündüzleri küçük bir kahve çekirdeğiyim

geceleri avlunun sır kâtibi olurum

sen rüyama girince içim nasıl taşıyor

yatağına sığmayan ırmaklar kadar ağır

insan da kaderinden izler taşır alnında

fal bakmaya tenezzül etmedim bu sebepten

tutsaklığı lebaleb doldurduğum fincana

ilk kez bir gönül eri gül yaprağı bıraktı

bu dergâhın ateşi gül dalıyla harlanır

sırrıma vâkıf olman seni üstün kılıyor

uyan da gönül közü henüz küllenmemişken

haneme odun taşı şu karşı koruluktan