Osmanlı Devleti’nde 1803 yılında Birgivi Risalesi’nin matbaada basımıyla matbu dinî kitap ve risalelerin serüveni başlamıştır. Devlet, matbaanın hem bilgiyi hızlı ve ucuz biçimde tedavüle sokması hem de propaganda aracı özelliğini göz önünde bulundurarak yeni matbuat politikaları geliştirmiştir. II. Abdülhamit döneminde kitaplara basım öncesi ruhsat alma zorunluluğu getirilmiş ve devletin yayıncılık üzerindeki etkisi ve varlığı kuvvetlenmiştir.

Bu çalışma Sultan Abdülhamit ve II. Meşrutiyet döneminde matbu dinî bilginin dolaşıma girmesinde bir devlet politikası olup olmadığı, varsa ne suretle tezahür ettiği ve tedavüldeki dinî bilgiyi kimlerin hangi şartlarda ne tür sâiklerle ürettiği sorularının peşinden gitmektedir.