Schopenhauer’in felsefesi, hayatının karamsar bir aksisedasıdır. Muhalif filozofun ahlâkı, insanların özdeşliğinden ileri gelen acıma duygusuna, yani merhamete dayalıdır. Ona göre insanı yüce olana sevkeden his merhamettir. Ancak, kendimizi başkasının yerine koyarak yahut kendimizi başkası olarak algılayarak başkaları için iyi bir şeyler yapabiliriz. Bu hiçlik, varoluşun bu manasızlığı en bütüncül felsefeyle bile açıklanamaz. Hayat akıldışıdır. Felsefe insanı tatmin etmez. Hayat cehennemdir, ona kötülük hâkimdir. İnsan asla mutlu olamaz. Hayatın sonsuzca belli kurallar zincirine bağlanamayacağını söyleyerek Tanrıya ve dine başkaldırır. Ona göre insanı insan ve insancıl yapan yegâne duygu merhamettir.

“Bir ahlâk duygusu ele alalım ki, temelleri olmayan ve sadece öğüt olarak kulaklarımızı doldurduğu için var olan. İşte böyle bir duygunun etkisinin kaydadeğer olmasını bekleyemeyiz.”