Patrona Halil İsyanı (1730) sonrasında, amcası III. Ahmed’in tahtan feragat etmesiyle tahta çıkan I. Mahmûd, vefatına kadar 24 yıl saltanat makamında kalır. Göreceli barış ortamında geçen bu uzun döneme dair yapılmış çalışmaların az sayıda ve yetersiz olmasını, I. Mahmûd saltanatının tarih çalışmaları için henüz ilgi nesnesine dönüşmemiş olmasını izah etmek bir ölçüde mümkündür: Osmanlı tarih yazımının en popüler konularından olan “Patrona İsyanı” ile Osmanlı modernleşmesinin başlangıcı sayılan “Lale Devri”nin ardından tahta çıkması, sultanın bir vârisinin olmaması, yerine geçen III. Osmân’ın kardeşini gölgede bırakma arzusu, bu dönemin üstünün örtülmesinin, I. Mahmûd’un bir anlamda unutulmasının sebepleri olarak sıralanabilir. Unutulan, dikkatlerden kaçan bu dönemin öne çıkan en önemli özelliklerinden biri, III. Ahmed devrinde başlayan imar faaliyetlerinin I. Mahmûd döneminde daha bilinçli olarak sürdürülmesidir. Bundan dolayı I. Mahmûd, devrin tarihçileri tarafından “şehirler onaran, beldeler yaşatan” anlamına gelen “mu‘ammir-i bilâd” olarak nitelendirilmiştir. Döneme dair unutulmaması gereken bir diğer husus da Sultan’ın kitaba verdiği önemdir. I. Mahmûd devrinde Osmanlı kitap kültürü ve kütüphaneciliği en parlak dönemlerinden birini yaşamıştır.